Η χρηματοοικονομική κρίση στην Τουρκία δεν είναι μια ξαφνική κρίση που την αντιλήφθηκαν οι αγορές σήμερα. Η Τουρκία χρόνια τώρα παρουσιάζει ένα μοντέλο στρεβλής ανάπτυξης τα όρια του οποίου άρχισαν να φαίνονται ήδη από της αρχές του 2012. Μέχρι τότε η τουρκική οικονομία αποτελούσε το πρότυπο για πολλές ανερχόμενες-αναδυόμενες οικονομίες του πλανήτη. Τα μακροοικονομικά δεδομένα ήταν ήδη σε πολύ καλή κατάσταση , ιδιαίτερα μετά το 2005, και η οικονομία γινόταν πόλος έλξης ενός μεγάλου αριθμού ξένων άμεσων επενδύσεων (ΑΞΕ), ως αποτέλεσμα του χαμηλού μισθολογικού κόστους, του φιλικού επιχειρηματικού περιβάλλοντος και της πολύ καλή δημοσιονομικής κατάστασης ως αποτέλεσμα συνεχών προσπαθειών ενός φέρελπι μεταρρυθμιστή πρωθυπουργού του Ρετζεπ Ταγιπ Ερντογάν.
Οι διαφορές μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας διαφέρουν. Αρχικά ως προς τον αριθμό. Για την Ελλάδα είναι ενικός (υφαλοκρηπίδα), για τη Τουρκία πληθυντικός. Στη διαφορά που υπάρχει κοινός τόπος, υπάρχει διαφορά στη φύση. Οι Έλληνες τη θεωρούν νομική, οι Τούρκοι πολιτική. Το Κυπριακό δεν είναι (αμιγώς) διμερές ζήτημα των δύο. Ως εκ τούτου, τα δύο γειτνιάζοντα και συνορεύοντα, σε ένα εξαιρετικό γεωπολιτικό-στρατηγικό σημείο, κράτη, προσπαθούν να συνυπάρξουν. Όχι πάντοτε αρμονικά. Στην εν λόγω «διελκυστίνδα», ο προκαλών που θεωρεί εαυτόν ως πλέον ισχυρό έχει επιλέξει να τραβά κατά βούληση το σχοινί. Το θέμα είναι τι κάνει η άλλη πλευρά.Οι εντάσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, χρονολογούνται σχεδόν από την επαύριο της ανεξαρτησίας του νέου Ελληνικού κράτους, που κατοχυρώθηκε με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου στις 3 Φεβρουαρίου του 1830. Παρά τις κατά καιρούς συμφωνίες μεταξύ των δύο κρατών, οι σχέσεις τους παραμένουν δύσκολες μέχρι και σήμερα. Αυτό καθιστά αναγκαία την οικοδόμηση μέτρων εμπιστοσύνης μεταξύ των δυο κρατών.
Με αφορμή τα επανειλημμένα γεγονότα παραβίασης του Ελληνικού εναέριου και θαλάσσιου χώρου στη περιοχή του Αιγαίου, θεώρησα σκόπιμο να κάνω μια μικρή ανασκόπηση στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις, στο πρόσφατο παρελθόν.
Αναμφισβήτητα, ο θεσμός του Στρατού στη κεμαλική Τουρκία κατέχει αξιοπρόσεκτη θέση στoν πολιτικό βίο της γείτονος. Ο Στρατός είχε καταφέρει να κερδίσει τους εξωτερικούς εχθρούς της Τουρκίας το 1922, στο Μικρασιατικό πόλεμο. Αυτό το γεγονός, έκανε τον Στρατό παντοδύναμο στην Τουρκία. Η επιρροή του Στρατού στην τουρκική πολιτική ζωή είναι πολύ ισχυρή και αυτό γίνεται ορατό στα στρατιωτικά πραξικοπήματα το 1960, το 1971, το 1980 και το 1997. Όπως και στην αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος το 2016.