Προς: Τον Φίλτατο Τάσο Μπασαρά

Ο ενανθρωπήσας Θεός

«Αυτὸς ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν» (Μ. Αθανάσιος). «Άνθρωπος γαρ εγένετο ο Θεὸς και Θεὸς ο άνθρωπος» (Ι. Χρυσόστομος).
Κατά τον π. Γ. Μεταλληνό: «Δὲν υπάρχει ιστορικὰ άνθρωπος-Χριστός, αλλὰ Θεάνθρωπος. Η ένωση Θεού και ἀνθρώπου στο πρόσωπο Θεού-Λόγου είναι "ασύγχητη" μεν, ἀλλὰ καὶ "αδιαίρετη". Οι "λογικὲς" ερμηνείες του Προσώπου του Χριστού αποδεικνύονται παράλογες, διότι αδυνατούν να συλλάβουν με τη λογικὴ τό "ὑπερλογο" Η ἐκλογίκευση και η εκνομίκευση του μυστηρίου του Θεανθρώπου είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος του Χριστιανισμού στην ιστορία... Η θρησκευτικὴ (τυπολατρικὴ) συνείδηση εξαντλεί το νόημα των Χριστουγέννων στις τελετὲς και χάνει τον ἀληθινὸ σκοπό τους, που είναι η "υιοθεσία" (θέωση), "Ίνα την υιοθεσίαν ἀπολάβωμεν..." (Απ. Παύλος, Γαλ.4,5)».
Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (Ε.Π. 36,516) προσεγγίζει τα Χριστούγεννα αγιοπνευματικώς: «Τοίνυν εορτάζομεν μη πανηγυρικως, αλλὰ θεϊκώς. μη κοσμικώς, αλλὰ ὑπερκοσμίως. μη τα ἡμέτερα, αλλὰ τα του ημετέρου (=όχι δηλαδὴ τους εαυτούς μας, αλλὰ τον Χριστὸν ας τιμάμε). μάλλον δε τα του Δεσπότου. μη τα της ασθενείας, αλλὰ τα της ιατρείας. μη τα της πλάσεως, αλλὰ τα της ἀναπλάσεως».
Αναφερόμενος στον Ηρωδισμό ο π. Γ. Μεταλληνός, λέγει: Οἱ κρατούντες ή μάλλον «δοκούντες άρχειν...» (νομίζοντες ότι κυβερνούν) (Μαρκ. 10,42). Όπως ο Ηρώδης, βλέπουν στον νεογέννητο Χριστὸ κάποιον ἀνταγωνιστὴ και κίνδυνο των συμφερόντων τους. Γι' αυτὸ «ζητούσι την ψυχην του παιδίου» (Ματθ. 2,20). Παρερμηνεύουν έτσι τον αληθινὸ χαραχτήρα της βασιλικής ιδιότητας του Χριστού, της οποίας «ουκ έσται τέλος».
Η φοβερότερη αίρεση ολων των αιώνων, είναι ο δοκητισμός (από το δοκέω-ώ=φαίνομαι) υποστηρίζει ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, διότι οι Δοκήται (ή Δοκηταὶ) κάθε ἐποχής δε μπορούν να ανεχθούν, στα όρια της λογικής τους, τη σάρκωση και τη γέννηση του Θεού  ως ανθρώπου. Μεταβαλλόμενοι σε αυτόκλητους υπερασπιστὲς του κύρους του Θεού, ντρέπονται να δεχθούν κάτι που ο ίδιος ο Θεός επέλεξε για τη σωτηρία μας. Το δρόμο της μητρότητας. Να γεννηθεί δηλαδή από μία Μάνα, έστω και αν αυτὴ δεν είναι άλλη απὸ το καθαρότερο πλάσμα όλης της ἀνθρώπινης  ιτορίας, την Παναγία Παρθένο. Ο Δοκητισμὸς οδήγησε στο Μονοφυσιτισμό, στην άρνηση της ανθρωπότητας του Χριστού. Είναι οι συντηρητικοί, οί τυποκράτες, οι ευσκανδάλιστοι. Γι' αὐτούς όλους είναι σκάνδαλο η ἀλήθεια, η πραγματικότητα, η ἱστορικότητα.
Εις πείσμα όμως των Δοκητών (συνεχίζει ο π. Μεταλληνός) ο Θεὸς-Λόγος «σαρξ εγένετο -δηλαδὴ άνθρωπος- και εσκήνωσεν εν ημίν, και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού (το άκτιστο φως της θεότητάς Του)»(Ιωάνν. 1, 14).
Διότι «εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς» (Απ. Παύλος, Κολ. 2,9), είναι δηλαδὴ τέλειος Θεὸς και τέλειος άνθρωπος.
-Χριστούγεννα ίνα ημείς θεοποιηθώμεν… -Αμήν!
Παντελής Γιαννακόπουλος