Ναι, πριν είκοσι οκτώ χρόνια, για πρώτη φορά, η Σχολή Πολέμου Αεροπορίας εξήρχετο των συνόρων της Ελλάδος, σε εκπαιδευτικό ταξίδι στην Κύπρο, με τη σκέψη στα τραγικά γεγονότα του 1974. Ποιά είναι η πρόοδος που έχει συντελεσθεί από τότε στο εθνικό θέμα,όλοι γνωρίζομε: 22 Νοεμβρίου 2016. Ναυάγιο στο Mont Pelerin. Χωρίς συμφωνία για το Κυπριακό. Χριστοδουλίδης, ‘‘Δεν είναι καλή η βραδιά για την Πατρίδα μας’’!
7 Ιουλίου 2017. Ναυάγιο στο Crans Montana. Αδιάλλακτη η στάση της Τουρκίας. Χριστοδουλίδης, ‘‘Δεν είναι το τέλος του δρόμου’’!
Πως φανταζόμαστε, εθνικά, το τέλος αυτού του δρόμου; «Μηδέν στρατός – μηδέν εγγυήσεις». Αλλοίμονο, μοιάζει περισσότερο με ευχή, ή έστω, κρυφή ελπίδα. Απροσδιόριστες οι προϋποθέσεις για να καταστεί εφικτός στόχος. Μπλαβός ο διπλωματικός ορίζοντας, με τα γεωπολιτικά σκηνικά ατάκτως ερριμμένα και με αγκαθωτές απολήξεις.
Θα ήταν ‘‘εθνική ύβρις’’ να παραδεχθούμε, ότι τα όσα είπαμε, εκεί, τότε, αντί προσφωνήσεως,παραπέμπουν σε μια ανεπιθύμητη διαχρονική πραγματικότητα, με απροσδιόριστη την ημερομηνία άρσεως; Παρατίθενται αποσπάσματα:
Κύριε Πρόεδρε,
«. . . Όλοι οι Έλληνες, όλοι οι Αξιωματικοί, όλοι οι Αεροπόροι ποθούν να επισκεφθούν το ευέλαιον, κατά τον Στράβωνα, νησί σας και να πιούν νάμα κύπριον. Άφατη ικανοποίηση και έντονη συγκίνηση μας διακατέχει εκ του γεγονότος, ότι με το ταξίδι αυτό μας δίδεται η ευκαιρία:
-Να αποτίσομε φόρο τιμής στους τάφους των θυμάτων, από την τουρκική εισβολή του 1974, που, ως γνωστόν, θυσιάστηκαν και έλληνες Αεροπόροι.
-Να θέσομε τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων. Ναι, να ψαύσομε το έδαφος, το τραυματισμένο από την ανίατη αρρώστια, που λέγεται Κυπριακό Πρόβλημα.
-Να γνωρίσομε τη χώρα, της οποίας οι κάτοικοι, με εθνική συνείδηση όμοια με αυτή των σημερινών σας επισκεπτών, ποθούν και πασχίζουν επί τρείς χιλιάδες χρόνια να αποκτήσουν πραγματική κυριαρχία στον τόπο τους. Ναι, να αποκτήσουν, σε απόλυτο βαθμό, το δικαίωμα του άρχειν, αλλά και το δικαίωμα του μη άρχεσθαι από αλλοεθνείς κατακτητές.
-Να γνωρίσομε τον τόπο, όπου η γεωγραφία και η ιστορία βρίσκονται σε αέναη σύγκρουση.
-Να σκοντάψομε, τέλος, στο αγκαθωτό των διαχωριστικών γραμμών, και, ως μάρτυρες, πλέον, ενώνοντας τη φωνή μας με τη δική σας φωνή, να διατρανώσομε προς τη διεθνή κοινότητα:
Όποιος νομίζει, ότι με την ανατολή του νέου έτους εξέλιπαν οι διαχωριστικές γραμμές, ας έλθει στην Κύπρο.
Όποιος υποστηρίζει, ότι με την ανατολή της δεκαετίας του .90 δεν είναι δυνατόν να υπάρχει θέμα αποκατάστασης και διαφύλαξης, πρωτίστως, ενός ανεξάρτητου κράτους, ας έλθει στην Κύπρο.
Όποιος, τέλος, αμφιβάλλει αν, με το γύρισμα σχεδόν του 20ού αιώνα, σε κάποια χώρα τίθεται ζήτημα αποχώρησης ξένων, κατοχικών στρατευμάτων, και, ακόμη, αν σημαντικό τμήμα του πληθυσμού της στερείται βασικών ελευθεριών, ας έλθει στην Κύπρο.
Οι Αρκάδες, οι πρώτοι Έλληνες που εγκαταστάθηκαν στην Κύπρο, δεν φρόντισαν να καλλιεργήσουν το αειθαλές δέντρο της ανεξαρτησίας και της απόλυτης κυριαρχίας.
Η εκστρατεία του Παυσανία στην Κύπρο, δεν την απάλλαξε για πάντα από την ξένη κυριαρχία.
Ο θάνατος του Κίμωνα επί κυπριακού εδάφους, δεν ήταν αρκετός να εξασφαλίσει για πάντα την ελευθερία στην Κύπρο.
Ούτε η επίσκεψη του Σόλωνα βοήθησε στην υπόθεση αυτή.
Ο Μέγας Αλέξανδρος απάλλαξε τη νήσο από την αλλοεθνή και αλλόθρησκη κυριαρχία, όμως ο θάνατός του σήμανε και την άρση της ελευθερίας της.
Καμία προσπάθεια, πολιτικών και στρατιωτικών ανδρών της Ελλάδος, δεν αποδείχθηκε ικανή να απαλλάξει το νησί της Αφροδίτης και του Άδωνι, από τους κάθε λογής εραστές και εκμεταλλευτές.
Ο Κύπριος Ευαγόρας, πολιτικός με μεγάλες αρετές, τον εγκωμιάζει και ο Ισοκράτης, μη διστάζοντας να τον αναδείξει ήρωα του ελληνισμού, κατάφερε τα περισσότερα. Αλλά ατύχησε, και μαζί με αυτόν και η Κύπρος. Από δολοφονικό χέρι, οι προσπάθειές του, για μια ενιαία και ανεξάρτητη Κύπρο, έμειναν ημιτελείς.
Εύχομαι κύριε Πρόεδρε, Αξιότιμε κύριε Βασιλείου, ως νεώτερος Ευαγόρας, να ευτυχήσετε να δώσετε στον Κυπριακό λαό αυτό που ποθεί και λαχταρά. Αυτό για το οποίον αγωνίζεται. Μία ενιαία, ανεξάρτητη και αδέσμευτη πατρίδα. Την Κύπρο.
Η αυλαία της δεκαετίας του .80 έπεσε με την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Εύχομαι, η αυλαία της δεκαετίας του .90 να ανοίξει με την άρση της γραμμής του Αττίλα.
Τότε θα δικαιωθεί και ο ποιητής της Αροδαφνούσας, που πριν πολλές εκατονταετίες αναφώνησε:
Κάπου στράφτει, κάπου βροντά, κάπου χαλάζι ρίβκει, κάπου θεός εθέλησε μια Χώρα ν’ αναϋρει!
Εμείς, ως Αξιωματικοί της Πολεμικής Αεροπορίας, φεύγοντας από τη φιλόξενη, ελληνική δια μέσου των αιώνων, Κύπρο, θα νοιώσουμε ενισχυμένο το αίσθημα του καθήκοντος και της επιθυμίας για προσφορά στον κοινό αγώνα. Και ως σύμβολο των διαθέσεων, σας προσφέρομε τον θώρακα–προτομή του Έλληνα Αεροπόρου. Μιμούμενοι, ίσως, τον Κύπριο βασιλιά Κινύρα, ο οποίος προσέφερε στον Αγαμέμνωνα θώρακα, τον οποίον έφερε στις μάχες. Κύριε Πρόεδρε, παρακαλώ δεχθείτε τον».
Λευκωσία, 5 Ιανουαρίου 1990. Γρηγόριος Δημ. Νούσιας – Διοικητής.
Υ.Γ. Δημιουργικό και ευλογημένο το 2018!
