Στις 20 Μαϊου του 1991 έζησα μια απίστευτη ιστορία ενός Άγγλου αεροπόρου, που δεν θέλω να την ξεχάσω, αλλά επιθυμώ να γνωρίσουν και άλλοι την αυταπάρνηση και το μεγα-λείο αυτού του ανθρώπου, αλλά και την αγάπη του προς την Ελλάδα.
Την παραπάνω ημερομηνία γιορτάστηκαν στα Χανιά τα 50 χρόνια από την μάχη της Κρήτης, που άρχισε στις 20 Μαϊου του 1941 και η κατάληψη του νησιού έγινε μετά από 12 ημέρες. Στην εκδήλωση αυτή παρευρέθει και ο τότε Πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.
Έτσι για την ιστορία παραθέτω τα παρακάτω στοιχεία.
Για την κατάληψη της Κρήτης οι Γερμανοί διέθεσαν 1190 αεροπλάνα ( πολεμικά και μεταγωγικά), 29.000 άνδρες και οι σύμμαχοί τους Ιταλοί συμμετείχαν με 3.000 άνδρες. Οι Γερμανοί στη μάχη αυτή, σύμφωνα με τα δικά τους στοιχεία, έχασαν 370 αεροπλάνα, είχαν 3.986 νεκρούς και 2594 τραυματίες. Σύμφωνα όμως με στοιχεία των συμμάχων, οι απώλειες των Γερμανών ήταν 16.000.
Στη μάχη αυτή είχε λάβει μέρος κατά των Γερμανών και ένας σύμμαχος Άγγλος αερο-πόρος που ήταν Διοικητής μιας αγγλικής μοίρας αεροσκαφών
Στην παραπάνω γιορτή πήγαμε και μια παρέα φίλων από την Αθήνα με ένα εξαθέσιο δικι-νητήριο αεροπλάνο, χειριστής του οποίου ήμουν εγώ και τα λοιπά μέλη ήταν, ο συνάδελφός μου αντιπτέραρχος εν αποστρατεία Γεώργιος Βαγιακάκος με την γυναίκα του Μαρία και ένας φίλος επιχειρηματίας, ο Γεώργιος Λεγάκης με την γυναίκα του Λίδα.
Στην Κρήτη θα συναντούσαμε τον τότε Υπουργό αναπληρωτή Εθνικής Αμύνης κ. Παπαδόγκωνα, τον αμερικανό ταξίαρχο Διοικητή της αμερικανικής υπηρεσίας JASMAG με την γυναίκα του, αλλά και τον Άγγλο αεροπόρο διοικητή της πολεμικής μοίρας αεροσκαφών που ανέφερα παραπάνω.
Αυτός ο Άγγλος αεροπόρος ήλθε στην Κρήτη, μετά από 50 χρόνια, για να ιδεί το μέρος που πολέμησε σαν στρατιώτης και σ κ ο τ ώ θ η κ ε.
Ήταν ένας ψηλός, λεπτός και ευθυτενής άνδρας γεμάτος με τραύματα στα χέρια και το σώμα του.
Τα χέρια από τον καρπό και κάτω είχαν κάποτε διαλυθεί από ριπή πολυβόλου. Οι Γερμα-νοί γιατροί όμως τα είχαν φέρει σε σημείο που να μπορεί να τα χρησιμοποιεί. Το κορμί του ήταν σακατεμένο από δεύτερη ριπή πολυβόλου.
Αυτόν τον άνθρωπο τον πήγαμε στο αεροδρόμιο Μάλεμε, Εγώ, ο Γεώργιος Βαγιακάκος και ο Γεώργιος Λεγάκης. Εκεί στο χαράκωμα που πολέμησε και σκοτώθηκε,μας διηγήθηκε τα παρακάτω ο ίδιος με γλαφυρότητα και με όση λεπτομέρεια μπορούσε.
Διηγείται ο ίδιος
{ Στη μάχη της Κρήτης έχασα όλα τα αεροπλάνα που είχα, αλλά και πολλούς χειρι-στές. Μου είχε μείνει μόνο ένα αεροπλάνο. Από την υπηρεσία μου, μου έδωσαν εντολή να πάρω το αεροπλάνο και με τους λοιπούς χειριστές μου να φύγουμε για τη Μέση Ανατολή. Εγώ έδιωξα το αεροπλάνο και τους άλλους χειριστές για την Μέση Ανατολή και έμεινα στην Κρήτη να πολεμήσω σαν στρατιώτης μαζί με τους Έλληνες και τους άλλους συμμάχους μας.
Βρέθηκα λοιπόν σε αυτό ακριβώς το σημείο του αεροδρομίου Μάλεμε που ήταν ένα χαράκωμα, μαζί με Έλληνες και Νεοζηλανδούς υπερασπιστές. Στη διάθεσή μου είχα ένα όπλο. Κατά τη διάρκεια της μάχης μία ριπή πολυβόλου μου εκτύπησε και τα δυο μου τα χέρια από τον καρπό και κάτω και μου τα σακάτεψε. Τότε εγώ, υπολογίζω, ότι σηκώθηκα λίγο όρθιος από τον πόνο και έπεσα προς τα πίσω. Αυτή ακριβώς την στιγμή μία δεύτερη ριπή πολυβόλου με κτύπησε στην κοιλιά και με διέλυσε. Όλα μου τα εντόσθια βγήκαν έξω από την κοιλιά μου. ... Μ ε σ κ ό τ ω σ α ν.
Νεκρός με τα εντόσθια έξω έμεινα εκεί πέντε (5) ημέρες. Οι μύγες, τα σκουλήκια και άλλα έντομα μου κατέτρωγαν τις σάρκες, που σιγά-σιγά σάπιζαν.
Μετά από πέντε ημέρες ήλθε ένα φορτηγό αυτοκίνητο με Γερμανούς στρατιώτες, για να μας μαζέψουν και να μας θάψουν σε ένα κενοτάφιο.
Ο Γερμανός στρατιώτης που με έπιασε από τα χέρια, είπε στον άλλο που με είχε πιάσει από τα πόδια για να με πετάξουν στο φορτηγό, ότι το μάτι αυτού του ανθρώπου έπαιξε λίγο. Έτσι με έβαλαν σε άλλο αυτοκίνητο και με πήγαν στο νοσοκομείο.
Στο νοσοκομείο της Κρήτης έμεινα μερικούς μήνες, ευρισκόμενος πάντα σε κατάστα-ση αφασίας, χωρίς να συνέλθω ποτέ. Μετά αποφάσισαν να με μεταφέρουν σε ένα νοσο-κομείο των Αθηνών, με ένα γερμανικό αεροπλάνο. Μέσα στο αεροπλάνο απέκτησα την πρώτη μου επαφή με το περιβάλλον και κατάλαβα ότι ήμουν ζωντανός. Στην διαδρομή προς την Αθήνα αναλάμβανα σιγά-σιγά τις αισθήσεις μου και σκέφθηκα. Αυτό το αερο-σκάφος που προσπαθούσα να καταρρίψω, αυτό τώρα προσπαθεί να μου σώσει τη ζωή.
Στο νοσοκομείο Αθηνών έμεινα αρκετό καιρό και ημέρα με την ημέρα άρχισα να περπατάω στους διαδρόμους. Μοναδική μου σκέψη ήταν να μπορέσω κάποτε να δραπετεύσω. Προσπαθούσα με πείσμα να αποκτήσω κάποια υποφερτή κινητικότητα.
Στο νοσοκομείο αυτό με επισκεπτόταν συχνά και ένας Έλληνας, που του έλεγα τις σκέψεις μου για δραπέτευση.
Κάποια ημέρα με ενημέρωσαν ότι θα με μεταφέρουν σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης.
Λέγοντας τις σκέψεις μου πάλι στον Έλληνα που με επισκεπτόταν, μου είπε μία ημέρα τα εξής.
(Εάν τελικά σε πάνε στη Θεσσαλονίκη και καταφέρεις να δραπετεύσεις από το νοσοκομείο, να προσπαθήσεις να έλθεις σε επαφή με άνδρα που να έχει τελειώσει την Γεωρ-γική Σχολή Θεσσαλονίκης. Όλοι οι απόφοιτοι αυτής της σχολής είναι μυημένοι στην προσφορά βοήθειας σε ανθρώπους που θέλουν να διαφύγουν. Μου έδωσε δε και ένα χάρτη της περιοχής. Αυτή την πληροφορία την κράτησα μέσα στο μυαλό μου.)
Όταν κάποτε ένιωσα ότι μπορώ να περπατήσω ικανοποιητικά, το έσκασα μια νύκτα από το νοσοκομείο και περπατώντας μόνο τις νύκτες, για να μη με ιδεί άνθρωπος, βρέθηκα κάποτε στη Χαλκιδική. Αυτό το διάστημα έτρωγα χόρτα και φύλα από δένδρα.
Βρέθηκα όμως στη Χαλκιδική κουρασμένος, πεινασμένος, απογοητευμένος και πλήρως εξαντλημένος. Δεν μπορούσα πλέον να συνεχίσω αυτή την κατάσταση και αποφάσισα να μιλήσω στον πρώτο άνδρα που θα συναντούσα. Πράγματι παρουσιάστηκα στον πρώτο άνδρα που είδα και του μίλησα αγγλικά και αυτός μου απάντησε. Τον ρώτησα αν μπορούσα να μιλήσω με έναν που να έχει τελειώσει την Γεωργική Σχολή Θεσσαλονίκης, για να μου δώσει μερικές πληροφορίες. Μου απάντησε ότι αυτός έχει τελειώσει τη σχολή αυτή.
Χαρούμενος πλέον του είπα ποιος είμαι και του εκμυστηρεύτηκα τις σκέψεις μου για διαφυγή και ότι είχα δραπετεύσει πριν μερικές ημέρες από το νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. Μου είπε λοιπόν τα εξής.
(Απόψε το βράδυ στις 10 η ώρα θα έλθει σε αυτόν τον ορμίσκο (μου τον έδειξε στον χάρτη μου) ένα καϊκι με τη μηχανή στο ρελαντί με ένα κόκκινο φως αναμένο. Από εκεί θα πάρει άλλα 3-4 άτομα σαν και εσένα και θα τα πάει στην τουρκική νήσο Τένεδο. H Τουρκία είναι ουδέτερη χώρα. Από εκεί θα μπορέσεις να πας εύκολα στη χώρα σου. Προσπάθησε να βρεθείς εκεί πριν από τις 10 το βράδυ.)
Ήταν σχεδόν κοντά αυτός ο ορμίσκος και πράγματι λίγο ενωρίτερα ήμουν εκεί.
Στις 10 ακριβώς προσέγγισε ένα πλεούμενο με σχεδόν σβηστή τη μηχανή και με ένα φωτάκι κόκκινο, όπως ακριβώς μου το είχε περιγράψει αυτός που με βοήθησε.
Παρουσιάστηκα εγώ και άλλα τέσσερα άτομα και μπήκαμε μέσα. Ο καπετάνιος μας πήγε στην Τένεδο.
Όταν όμως φθάσαμε στην Τένεδο νύκτα και βγήκαμε έξω, ακούσαμε από μακριά τα βήματα ενός πεζοπόρου τμήματος και γερμανικά παραγγέλματα. Κρυφτήκαμε. Διαπίστωσε ο καπετάνιος ότι είχε κάνει λάθος και αντί για την Τένεδο μας είχε πάει στην Λήμνο.
Ξανά μέσα στο καϊκι. Αυτή τη φορά πήγαμε στην Τένεδο. Από εκεί έφθασα στην Αγγλία και να τώρα μετά από 50 χρόνια βρίσκομαι εδώ.
Τον ρωτήσαμε, πως και δεν πέθανε αυτές τις πέντε ημέρες με τα εντόσθια έξω, στο Μάλεμε; Οι Γερμανοί γιατροί μου είπαν τότε ότι, οι μύγες και τα άλλα έντομα που έτρωγαν τα σάπια κρέατά μου, εμπόδισαν την γάγκρενα, που θα ήταν θανατηφόρα.
Αυτά μας διηγήθηκε ο Άγγλος αεροπόρος
Αφού τον ευχαριστήσαμε, τον αποχαιρετίσαμε και οι Βαγιακάκος, Λεγάκης, και Ξαρχου-λάκος, συναντήσαμε τις γυναίκες, τον Υπουργό και τον Ταξίαρχο αμερικανό με την γυναίκα του και πήγαμε σε ένα χωριό έξω από την Σούδα που μας είχαν τραπέζι. Φάγαμε μέσα στο μαγαζί και μετά βγήκαμε έξω στον ωραίο κήπο για να χαρούμε την ηλιόλουστη ημέρα. Έξω στον κήπο καθόταν σε μία καρέκλα ένας κρητικός με ένα μεγάλο και στριμμένο μουστάκι. Μετά από μερικά λεπτά και αφού εμείς κουβεντιάζαμε αμέριμνοι, ο κτητικός έβγαλε ένα πιστόλι και πυροβόλησε στον αέρα μερικές φορές.
Νόμισα ότι η γυναίκα του αμερικανού Αξιωματικού θα πάθαινε καρδιακή προσβολή. Θεώρησε ότι πυροβολούν τον άνδρα της.
Πήγε κάποιος από το μαγαζί και είπε στον κρητικό ότι, εδώ είναι ο Υπουργός Εθνικής Αμύνης και δεν έπρεπε να πυροβολεί. Έδειξε κατανόηση όταν άκουσε ότι ήταν ο Υπουργός.
Όμως μετά από μερικά λεπτά ξαναέβγαλε το πιστόλι του και επανέλαβε το ίδιο πυρο-βολώντας και πάλι προς τον ουρανό. Ο Υπουργός είπε αφήστε τον δεν πειράζει.
Αυτοί είναι οι κρητικοί. Οι πυροβολισμοί είναι στο αίμα τους.
*Ο Στυλιανός Ξαρχουλάκος είναι ΑντιπτέραρχοςΙπτάμενος ε.α.
