Χαίρετε κυρίες και κύριοι. Οι αντοχές σας πως είναι τρέχοντας όλη μέρα στον τροχό; Βαστάτε αλήθεια; Λογαριασμοί, μετακινήσεις, υποχρεώσεις, αναζήτηση και διατήρηση προσωπικών σχέσεων και εργασίας όπου και όπως υφίστανται, τα πρωινά που ξυπνάτε δύσκολα και τα βράδια που δεν σας επισκέπτεται ο Μορφέας , εν ολίγοις το βάρος του κόσμου στις πλάτες του καθημερινού άτλαντα. Στις δικές σας πλάτες.
Άπιαστη γοργοπόδαρη ελαφίνα η στιγμή. Αυτή μια στιγμή που δίνει κουράγιο να βγάλει κάποιος τη μέρα. Είτε είναι ένα σ’ αγαπώ, ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα τραγούδι, μια γουλιά καφέ ή τζούρα τσιγάρου, το άραγμα στον καναπέ, οτιδήποτε δίνει πνοή στην ψυχή και στο κορμί να συνεχίσουν. Στα αλήθεια πως διάολο καταφέραμε να πειστούμε ότι η ζωή ισούται μόνο με τον αγώνα για την καθημερινή επιβίωση ;
Θα μου πείτε ότι δεν έχουμε πειστεί. Θεωρητικά ισχύει. Πρακτικά όμως ; Παρατηρώ την αγωνιώδη προσπάθεια πολλών εξ’ ημών να δείξουμε ότι έχουμε ζωή. Ένα ταξίδι, μια βόλτα, οτιδήποτε θυμίζει ότι δεν είμαστε μόνο ένας αριθμός στην εφορία, στην επιχείρηση, στον ΟΑΕΔ ή όπου διάολο είμαστε καταχωρημένοι. Είναι συγκινητική αυτή η προσπάθεια. Κραυγάζει την ανάγκη μας να φανερώσουμε ότι είμαστε ανθρώπινα όντα και όχι νεκροζώντανοι αριθμοί.
Αυτά τα ζόρικα χρόνια όπου οι ζωές μας άλλαξαν ριζικά είδα ανθρώπους να λυγίζουν. Και εγώ λύγισα κάποια στιγμή. Οι καιροί σημάδεψαν ιδέες, συμπεριφορές και κυρίως ψυχές ανεξίτηλα. Ξέρετε όμως; Είμαστε εδώ ακόμη, όρθιοι αν και σημαδεμένοι. Είμαστε εδώ για μας, για τα παιδιά μας και για όσους δεν τα κατάφεραν. Είμαστε εδώ για το παρόν, για το μέλλον και για τη μνήμη. Θα έρθουν και άλλα δύσκολα. Μην έχετε καμιά αμφιβολία.
Την ώρα που θα λυσσομανάει ο άνεμος σταθείτε στην πιο ψηλή κορφή της ψυχής σας και βγάλτε κραυγή ανήμερου λύκου. Αφήστε την να διαβεί δρόμους μυστικούς να συναντήσει τους φόβους και τους δαίμονες σας. Την ώρα που θα λυσσομανάει ο άνεμος σταθείτε απέναντι του και κατάματα πείτε του είμαι εδώ, είμαι όρθιος, είμαι όρθια. Αυτό φίλοι μου είναι το μεγαλείο του ανθρώπου. Αυτό είναι το δικό σας μεγαλείο.
Τα σέβη μου.
Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Πηγή: http://metaximas.org/