Θεσσαλονίκη, 30/10/2017

Φίλτατε Αναστάσιε,

Πλην του γεγονότος είμαστε συνάδελφοι -έστω υπό την αίρεση των προϋποθέσεων που ο… νόμος ορίζει- είμαστε και φίλοι∙ το σημαντικότερο, δηλώνουμε αμφότεροι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Ακόμη, πιστεύω ότι δεν αποποιούμεθα τον τίτλο -ας πούμε- του ευπατρίδη με ταυτόσημη την ευαισθησία και αγάπη για τον τόπο μας, αλλά και κομιστές της ίδιας εύτακτης πατρικής τρυφερότητας για την οικογένεια. Επίσης, είναι αλήθεια ότι συντηρούμε ο ένας για τον άλλο μια ειλικρινή και ανόθευτη εκτίμηση.

Για τελευταία φορά ειδωθήκαμε σε κάποια εξόρμηση της τάξης μας θαρρώ και έκτοτε δεν το 'φερε ο δρόμος να ξαναβρεθούμε. Εσύ στο Κλεινόν Άστυ κι' εγώ στην συμπρωτεύουσα, ολοκληρώνουμε τον κύκλο της ύπαρξής μας στον γήινο χώρο.

Ύστερα,…, ύστερα φίλε, αλλοίμονο, η απόλυτα αρνητική εκδοχή της ανθρώπινης μοίρας χτύπησε το σπιτικό σου κι' εγώ ένιωθα ανήμπορος να σε βοηθήσω. Περιδεής και πνευματικά αποσυντεθειμένος από την επέλαση του κακού, πώς να αντιδράσω με τρόπο θετικό; Ακόμη νιώθω συγκλονισμένος από την αδόκητη απώλεια του προσφιλούς υιού σου και εξακολουθώ να αισθάνομαι αδύναμος -όπως και τότε που πρωτάκουσα για το φοβερό γεγονός- να σου τηλεφωνήσω, για να σε συλλυπηθώ από τα βάθη της καρδιάς μου και να κλάψω μαζί σου, ικετεύοντας πρωτίστως τον Ύψιστο να σε στηρίξει στη δοκιμασία που βίωσες και εξακολουθείς να βιώνεις.

Όλες αυτές, εξ άλλου, οι εκ του μακρόθεν συνηγορίες συμπαράστασης στον απροσμέτρητο πόνο του άλλου, μου φαινόντουσαν ατελέσφορες καινολογίες. Και τούτο διότι ουδόλως και ουδέποτε προσέβλεπαν στην μεγαθυμία του Θεού μας για το αθάνατον του ευδοκίμου της ζωής του ανθρώπου, αλλά ηρκούντο στην θεωρητική παρηγορία της προσωρινής δυναμικής που υποκρύπτεται στον ανθρώπινο λόγο, με την εναγώνια μάλιστα προσμονή να του αποδοθούν συντόμως τα εύσημα αλτρουϊσμού και φιλαλληλίας του.

Η όλη αυτή "επιχείρηση" στόχευε ταυτόχρονα και στην απομείωση της πίστης κάποιων Χριστιανών, εν οις και της ταπεινότητάς μου, προς δόξαν της αλαζονίας και του εγωτισμού. Όμως, έχω πλέον απαλλαγεί από την πέτρινη αυτή εποχή. Οι αγιορείτες μου δίδαξαν ότι και η εκ του μακρόθεν σιωπηρά συνηγορία έχει την δυναμική της και συμβάλλει στο θαύμα.

Φίλτατε Αναστάσιε,

Δεν έχω λόγια με τα οποία θα μπορούσα να περιγράψω την οδύνη μου και τότε και τώρα, μηδέ παραινέσεις παρηγοριάς για σένα και τη σύζυγό σου φυλάσσω στο σακίδιο των κοινωνικών μου επαφών. Ούτε όμως και το ένστικτό μου υπερτερεί του δικού σας, για να υποδείξω τη λύση που θα αμβλύνει πρωτίστως τον δικό σας αφόρητο πόνο, αφού και πείρα και γνώσεις και σπουδές επαρκείς και παραδεκτές από όλους μας-διαθέτετε.

Αδυνατώ συνεπώς να σας πείσω, ότι εκεί επάνω, στα βάθη του γαλανού ουρανού, κάτι το απερινόητον επιτελείται -προφανώς- προς δόξαν Θεού και των εκλεκτών δημιουργημάτων του. Και ο γιός σας είναι ένα από αυτά. Αυτό όμως το διαισθάνομαι απλώς. Γνωρίζω ότι δεν σας αρκεί. Ίσως να συντηρεί μοναχά κάποια ελπίδα για το εύψυχον διαρκές στο "επέκεινα", που όμως εξακολουθεί να εντάσσεται στις υπέρλογες έννοιες που αναμένουν απάντηση.

Πιστεύω, καλέ μου φίλε, ότι οι πιθανότητες για σένα και τη σύζυγό σου είναι πολλές, για να λάβετε από τους πρώτους, κάποια μέρα, το χαρμόσυνο μήνυμα (την απάντηση) στο "γιατί;" της φρικώδους απώλειας. Μέχρι τότε καρτερία, ήρεμη (λαμπερή) συνείδηση και πίστη στην Ορθοδοξία μας.

Με αγάπη, κατανόηση
και απεριόριστη εκτίμηση

Παντελής Γιαννακόπουλος