Τα μανιάτικα μοιρολόια είναι έντεχνα, ιαμβικού τύπου στιχουργήματα  λαϊκής ποίησης και τέχνης,  έμμετροι, συνήθως μακροσκελείς,  ύμνοι, με μέτρο δεκαεξασύλλαβο ή οκτασύλλαβο και φιλολογία κατά κανόνα θρηνητική αλλά και δοξαστική,  ψαλλόμενοι ή απαγγελλόμενοι στο εύγλωττο  τοπικό γλωσσικό ιδίωμα  από  μανιάτισσες γυναίκες, με σκοπό την έκφραση  πένθους για την απώλεια ή την απόδοση τιμών και επαίνων σε προσφιλή πρόσωπα του στενότερου ή ευρύτερου συγγενικού ή φιλικού περιβάλλοντος. Αποτελούν μέρος της πολιτιστικής Παράδοσης της Μάνης, με το περιεχόμενό τους  να αντικατοπτρίζεται στην καθ΄ημέρα βιωτική, τα συναισθήματα, τα ήθη και τα έθιμα, την διανόηση,  και τα ιστορικά επιτεύγματα των Μανιατών.

Βέβαια, μοιρολόια ακούγονται σε πολλά μέρη της Ελλάδος, από την Ήπειρο μέχρι την Κρήτη και από την Μάνη μέχρι τον Πόντο και την Μ.Ασία, όμως υπέρτερα σε αυθεντικότητα και παράδοση με βάθος χρόνου είναι τα μανιάτικα, των οποίων ο ρυθμός και το μέτρο θεωρούνται από πολλούς ως μακρινός απόγονος του ομηρικού στίχου, όπως αυτός διαμορφώνεται, επί παραδείγματι, στα πένθιμα τραγούδια της Ιλιάδος για τον Αχιλλέα, τον Πάτροκλο, την Ανδρομάχη κλπ. Κατά τους κλασσικούς χρόνους, τα απαγγελλόμενα από τους θρηνωδούς χορούς των αρχαίων τραγωδιών διαμόρφωσαν ένα νέο είδος μοιρολόιων και μετά την επικράτηση του Χριστιανισμού και  την βυζαντινή εποχή, όπως ήταν φυσικό, στα μοιρολόια που είχαν μετονομασθεί σε «παρακλήματα», υπεισήλθαν διαφοροποιημένα  θρησκευτικά και μεταφυσικά στοιχεία. Κατά την μεταβυζαντινή περίοδο, την τουρκοκρατία και τις πρώτες δεκαετίες του ελληνικού κράτους τα μοιρολόια εμπλουτίζονταν  ανάλογα με τις επικρατούσες  ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες, για να πάρουν την πλέον οικεία για τους νεοέλληνες μορφή τους στους νεότερους χρόνους.
Ακούστε ένα μανιάτικο μοιρολόι ΕΔΩ!   Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ!