Μακάρι να’ ξερα! Μακάρι να’ ξεραν όλοι οι απλοί άνθρωποι, όπως εγώ. Αλλά και οι βαθιά σπουδαγμένοι, οι σοφοί, οι φιλόσοφοι, οι μαθηματικοί, οι φυσικοί, μπορούν άραγε να βρουν την εξήγηση; Δεν το γνωρίζω! Υπάρχει μαθηματικό μοντέλο; Μαθηματική σχέση; Μπορούμε με φιλοσοφική προσέγγιση να το αντιληφθούμε; Εμένα μου φαίνεται αλλόκοτο. Τελείως παράλογο. Και όμως είναι αληθινό. Προσωπικά το νιώθω, το διαισθάνομαι, το αφουγκράζομαι και το βιώνω: Όλο αντιφάσεις και συνεχείς αντιθέσεις. Μα όλα θεσπέσια μαζί. Μια εξαίσια αρμονία. Είναι μεγαλείο. Αληθινή ευτυχία! Ανθρώπινη εναρμόνιση και ισορροπία.

PDF

Προοίμιο

Το ευρύτερο κοινωνικό κλίμα στη τωρινή πραγματικότητα είναι ξεχειλισμένο από απογοήτευση και απαισιοδοξία. Οι λόγοι είναι «γνωστοί» σε όλους μας! Ή μάλλον έτσι πιστεύουμε. Ίσως δεν έχουμε διαγνώσει την αληθινή πραγματικότητα και βρισκόμαστε σε αυταπάτη. Κυνηγάμε να λύσουμε το οικονομικό μας πρόβλημα και να εξασφαλίσουμε την ευπραγία μας, αλλά απομακρυνθήκαμε από την ευπραξία μας.

Σύνδεση με το πρώτο μέρος

Για πολλούς αιώνες οι άνθρωποι είχαν πιστέψει πως η αγάπη είναι «δώρο του Θεού», με το οποίο όταν το καλλιεργούν μέσα τους ξεπερνάνε τα βάσανά τους. Αφού απογοητεύθηκαν, σε σημαντικό βαθμό , πίστεψαν  στη δύναμη της λογικής. Και εκείνη, ως γυμνή λογική, τους απογοήτευσε σύντομα και στράφηκαν στην  ατομική  απόκτηση ισχύος (υλικής ή γνώσεων) και πλούτου για την ασφάλειά τους. Δυστυχώς και πάλι αναπτύχθηκε κλίμα ακραίας αντιπαλότητας, που προκάλεσε μίση και έχθρες, ενώ οι δυνάμεις που ενώνουν τους ανθρώπους ουσιαστικά εξέλιπαν.

Προοίμιο. Η θλίψη είναι μια ένδειξη ψυχικής πενίας. Ένα δυσάρεστο αίσθημα ανημποριάς, ανορεξίας  και ανασφάλειας. Όλα μάς φαίνονται αδιάφορα. Ζούμε σε μια ανυπόφορη ακηδία. Το αντίθετο της χαράς, της αισιοδοξίας, της πληρότητας και της ευτυχίας. Αισθανόμαστε ένα αδιέξοδο. Νιώθουμε ότι δεν αγαπάμε τίποτα και κανέναν. Ούτε τον εαυτό μας τον ίδιο. Η πλησμονή  θλίψης έχει καταστροφικές συνέπειες. Κατάπτωση, μελαγχολία και κατάθλιψη. Ψυχική ασθένεια βαριά. Και όχι λίγες φορές  θανάσιμη. Κοντολογίς, διαταράσσεται το είναι μας και δεν έχουμε εμείς την καθοδήγηση των πράξεών μας.

Προοίμιο «Η καλημέρα είναι του Θεού», μάς έλεγαν οι γονείς μας και οι δάσκαλοί μας κάποτε στο Χωριό μας και τα παιδιά όλα μάθαιναν να λένε «καλημέρα» σε όποιον συναντούσαν στο δρόμο! Και εάν κάποιος δεν απαντούσε με προθυμία και ευγένεια  στα παιδιά, τότε το χωριό τον χαρακτήριζε,  «μαυρόψυχο»! Ο χαιρετισμός στον δρόμο και η επικοινωνία δημιουργούσε συνθήκες «κοινότητας», χωρίς τις οποίες δεν ζει η ανθρώπινη ψυχή. Ακόμη και σήμερα σε προηγμένους κοινωνικά λαούς ο χαιρετισμός, μεταξύ και αγνώστων ακόμη, δίνει την αίσθηση ότι ανήκεις σε ένα σύνολο που θέλεις να ανήκεις. Δεν είσαι ξένος σε ξένη χώρα. Στις μεγαλουπόλεις είναι φυσικό ότι δεν περιμένουμε τέτοια φιλική προσέγγιση.