Προοίμιο

Ζούμε σε μια περίοδο, που κατακλύζεται από μια γενικευμένη κρίση! Κρίση κάθε είδους και μεγέθους. Οικονομική, ηθική, καπιταλισμού, κοινωνίας, γάμου, παιδείας …ανθρωπινότητας. Και τώρα κρίση σε όλο τον Πλανήτη λόγω ιού. Μια λέξη ελληνικής καταγωγής, που τη δανείστηκαν σχεδόν όλες οι γλώσσες του κόσμου. Μια λέξη, που καθώς γενικεύεται χάνει το περιεχόμενό της. Σήμερα κατά βάση λέγοντας κρίση εννοούμε μια εξέλιξη αβέβαιης διαδικασίας, που δεν επιτρέπει τη διάγνωση και την προβλεψιμότητα. Η λέξη κρίση διαδίδεται βαθμηδόν κατακλύζοντας κάθε τι το κοινωνικό και ανθρώπινο και όταν επεκτείνεται στη κουλτούρα, στον πολιτισμό, στην ανθρωπινότητα χάνει κάθε περίγραμμα. Τότε λέμε πως κάτι δεν πάει καλά οπότε καταλήγουμε σε μια πλήρη συσκότιση. Θα προ­σπαθήσουμε να προσεγγίσουμε σε ελάχιστο βαθμό το απροσμέτρητο βάθος όπως και την τεράστια ση­μασία που έχει αυτή η λέξη στη ζωή όλων μας.

Προοίμιο

Ο Κόσμος, στον οποίο σήμερα ζούμε, είναι κατά πολλούς ο καλύτερος, που υπήρξε ποτέ. Και έχουν δίκαιο μέχρι ενός σημείου όσοι πιστεύουν σε αυτό. Τουλάχιστον από με­ρικές πολύ ενδιαφέρουσες πλευρές ο άνθρωπος σήμερα ζει σε πιο ανθρώπινο περιβάλλον, αν και η ανθρωπινότητα βρίσκεται σε ύφεση. Οι επιστήμες και η τεχνολογία με τα α­ξιοθαύμαστα επιτεύγματά τους έχουν προσφέρει ανεκτίμητη ενέργεια στον άνθρωπο, με την οποία ξεπέρασε ανυπέρβλητες δυσκολίες και ουσιαστικά αισθάνεται ως εάν να είναι κυρίαρχος των φυσικών δυνάμεων. Έχει την αίσθηση ότι τα πάντα έγιναν για τον άν­θρωπο! Η παραγωγή υλικών κυρίως αγαθών, οι διευκολύνσεις στην επικοινωνία και τις μετακινήσεις, η παροχή υγιεινής προστασίας και τόσα άλλα θαυμαστά έκαναν τη ζωή μας πιο άνετη και ευχάριστη. Η τελική ευτυχία και η ολβιότητα, όμως, παραμένουν όνειρο απατηλό. 

Η πρώτη Γυναίκα εκλέχθηκε Πρόεδρος Δημοκρατίας με ποσοστό 88%! Μια σημαντική δημοκρα­τική επιτυχία μας, ως Λαός. Η επιλογή προσώπου συνετή και η εκλογή λίαν συναινετική! Λειτούργησε, ε­ξαιρετικά, η Κοινοβουλευτική Αντιπροσωπεία. Ανακουφιστήκαμε όλοι μας, γιατί έληξε θετικά η «προε- δρολογία» που βασάνιζε την κοινή γνώμη. Αποδεικνύεται, λοιπόν, ότι, εάν χαμηλώσουμε τους τόνους της αντιπαλότητας, ατενίσουμε κατάματα τα προβλήματα και τα αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί τότε βρίσκονται σωστές λύσεις.

 Ας αναλογισθούμε, όμως, ποιο ποσοστό θα έπαιρνε, λόγω «αναγνωρισιμότητας» η ίδια η Πρόε­δρος στην περίπτωση άμεσης εκλογής από το Λαό μας!, εάν μάλιστα, ήταν συνυποψήφιοι ένας ποδοσφαι­ριστής «επώνυμος»!, ή μια «πασίγνωστη» καλλιτέχνης! ή ένας «ξακουστός» συνδικαλιστής!

Προοίμιο
Κάθε πόνος είναι κακός. Είναι το πιο αντιπαθητικό συναίσθημα. Ποιος άραγε θέλει να πονάει; Μάλλον ένας ανόητος θα ήθελε να πονάει ή να χαίρεται γιατί πονάει ο διπλανός του! Εκτός εάν κάποιο μίσος τον κάνει να χαίρεται στη δυστυχία του άλλου, που σημαίνει ότι είναι χαιρέκακος ήτοι, κατ’ ελάχιστο δεν έχει ανθρωπιά.
Να συμπονάς σημαίνει ότι υποφέρεις μαζί με τον άλλο, όταν εκείνος πονάει και υποφέρει. Η συμπόνια δεν αποπνέει χαρά, όπως π χ. η γενναιοδωρία. Δεν είναι ευχάριστη και όμως αξίζει τόσο πολύ, γιατί ανακουφίζει σημαντικά. Είναι ως εάν να μοιραζόμαστε το φορτίο του πόνου!