Ο Ζάλευκος ήταν νομοθέτης, έζησε τον 7ο π.Χ. αιώνα στους Λοκρούς της Κάτω Ιταλίας. Η Αθηνά κατά την παράδοση του υπαγόρευσε τους νόμους την ώρα που κοιμόταν. Ίσως ανήκε στον κύκλο των Πυθαγορείων. Δυστυχώς δεν σώθηκε ούτε ένα αυθεντικό απόσπασμα από το νομοθετικό του έργο. Πάντως, σύμφωνα με μεταγενέστερους συγγραφείς, στο Ποινικό δίκαιο καθιέρωσε την αρχή του αντιπεπονθότος (της ανταπόδοσης). Ως προς το φόνο δεν πρόβλεψε ιδιαίτερες ρυθμίσεις, καθώς εθεωρείτο ιδιωτική υπόθεση που αφορούσε τον οίκο του θύματος. Η νομοθεσία του αποτελεί την πρώτη, στον ελληνικό κόσμο αλλά και στον ευρωπαϊκό χώρο, επισημοποίηση μιας εξουσίας, που βασίστηκε στο συμβιβασμό ετερόκλητων κοινωνικών δυνάμεων, και βεβαίως απετέλεσε το προοίμιο της Ρωμαϊκής νομοθεσίας και της Δωδεκαδέλτου.
Σύμφωνα με την Αρχή «της κρατικής ισότητας» του Διεθνούς Δικαίου (Δ.Δ.) και την «συστατική θεωρία», προκειμένου ένα κράτος να αποκτήσει διεθνή νομική υπόσταση, θα πρέπει να τύχει της «Αναγνώρισης» των λοιπών κρατών-μελών της Διεθνούς Κοινότητος, η οποία γίνεται de jure και με μονομερή δικαιοπραξία, μπορεί, όμως, να γίνει και de facto, όπως με την έναρξη εμπορικών σχέσεων μεταξύ των κρατών ή την ανταλλαγή εκπροσώπων.
