Η Λιβύη είναι παράκτιο κράτος της Βορ. Αφρικής με ευρύτατη στρατηγική σημασία λόγω των τεραστίων πετρελαϊκών κοιτασμάτων της. Αποτέλεσμα του εμφύλιου σπαραγμού που μαστίζει την Χώρα από το 2011 και ξεκίνησε με την ανατροπή και δολοφονία του Μουαμάρ Καντάφι, ήταν ο σχηματισμός διττής «διακυβέρνησης» στην Χώρα. Η πρώτη εξ αυτών, το εκλεγμένο Κοινοβούλιο ( Συμβούλιο των Αντιπροσώπων) της Λιβύης στο Ανατολικό τμήμα με έδρα το Τομπρούκ και Πρόεδρο τον Αγκίλα Σάλεχ Ίσα (Aguila Saleh Eissa), υποστηρίζεται από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, την Αίγυπτο, την Γαλλία και την Ρωσία. Ηγετική μορφή του, ο 75χρονος Στρατάρχης Χαλίφα Χαφτάρ, ο οποίος, το 2016, επέστρεψε στη Λιβύη από τις ΗΠΑ όπου διέμενε επί εικοσαετία και τώρα διοικεί τις δυνάμεις του αυτοαποκαλούμενου Λιβυκού Εθνικού Στρατού (LNA)

PDF

Όλοι τους, πρωταθλητές της ευσέβειας, της αρετής, της αγιότητας, αλλά και των γραμμάτων και της σοφίας. Αφιερωμένοι στην πνευματική εξύψωση του ανθρώπου και στην ψυχική του τελειότητα. Οι πρώτοι, του 4ου μ. Χ. αιώνα, αγιοποιήθηκαν και τιμούνται. Τους γνωρίζομε καλά. Οι δεύτεροι, του 18ου αιώνα, καταξιώνονται στη συνείδησή μας, για την πνευματική προσφορά τους, με τη γραφίδα του ανυπέρβλητου Ντοστογιέφσκι. Πόσο όμως και ο ίδιος ταυτίζεται με τα “κηρύγματά” τους; Το ερώτημα, προφανώς, δεν το σηκώνουν οι ασθενείς πνευματικοί μας ώμοι. Αρκούμαστε μόνον να πούμε, ότι οι μακρόσυρτες λευκές ρωσικές νύχτες χωρίς τον Ντοστογιέφσκυ μοιάζουν με Χριστούγεννα χωρίς φάτνη.

1. Εισαγωγή
Ο ελληνικός έντυπος και ηλεκτρονικός τύπος δημοσιεύει αναλύσεις περί πιθανής ελληνοτουρκικής στρατιωτικής αντιπαράθεσης. Ορισμένες είναι τόσο απαισιόδοξες που θεωρούν βέβαιη μία ελληνική ήττα. Σκοπός του άρθρου είναι να προσεγγίσει τις τρέχουσες εξελίξεις υπό την οπτική των διεθνών σχέσεων, της στρατιωτικής ισχύος και της οικονομίας και να αναδείξει ότι μία τέτοια εξέλιξη κατά την τρέχουσα περίοδο είναι άκρως δύσκολη στην υλοποίησή της.

Οι πρόσφατες εξελίξεις στη Λιβύη αλλά και στην Ανατολική Μεσόγειο αποδεικνύουν ότι η ελληνοτουρκική αντιπαράθεση σταδιακά μετατρέπεται σε υποσύνολο της συγκρουσιακής πορείας που απορρέει από την ευρύτερη αναθεωρητική πολιτική ανάδειξης της Άγκυρας σε περιφερειακή δύναμη.