Ρέα Βιτάλη

Μακριά ιστορία. Πώς την κόβεις μικρή; Θα το προσπαθήσω με ιστορικά άλματα. Αρχικά ήταν εκείνη η ταράτσα. Στη Λαμία. Και με το που έπιανε ζέστη, «σήμερα σκάει ο τζίτζικας» το έλεγαν, έπαιρναν τα στρώματά τους στον ώμο και άπλωναν «στρωματσάδα». Καταλαβαίνεις για μένα, την καλεσμένη τους από την Αθήνα, τι μαγεία είχε η σκηνή! Κι άρχιζαν ανάμεσα στις φρεσκοποτισμένες καμέλιες και γαρδένιες και δίπλα στις άλλες σκεπές σπιτιών, το τραγούδι. Ταράτσα με ταράτσα. Μέχρι που….«Πάνω στην άαααμο την ξανθή….».

Από την αλησμόνητη εκείνη περίοδο του 2015 και της πρώτης, ιστορικής διαπραγμάτευσης Τσίπρα – Βαρουφάκη, ο ΣΥΡΙΖΑ ψάχνει για κορόιδα (για να το πούμε ευγενικά…).
Στό κείμενο που ακολουθεί, περιέχεται ένα μικρό μέρος του αυθεντικού κειμένου και καμιά υπερσύνδεση. Οσοι επιθυμούν να διαβάσουν ή να συμβουλευθούν ολόκληρο το κείμενο με τις εκατοντάδες των παραπομπών πρέπει να πάνε στην υπερύνδεση:

Θυμάμαι, πριν από μερικά χρόνια, υπηρετούσα σε σχολείο χωριού του νομού Κιλκίς, που βρίσκεται στις υπώρειες του όρους Μπέλες, στα σύνορα με το υπερφίαλο ανθυποκρατίδιο των Σκοπίων. Το σχολείο παλιό, με θέα εξαιρετική στο κατάφυτο βουνό, χρησιμοποιούσαμε ακόμη τις ξυλόσομπες. Κάποια μέρα με επισκέφτηκε ο σχολικός σύμβουλος.

 

Με αφορμή την βράβευση του πρωθυπουργού, στο Παρίσι, από τον Δικηγορικό Σύλλογο Παρισίου και την επιθεώρηση Politique Internationale, θα πρέπει σίγουρα να βγάλουμε όλοι το καπέλο στον Αλέξη.